Zomerliefde

Een mini-ode aan het huwelijk van Jolanda en Dieter

Een vrije interpretatie van de werkelijkheid

Deel 1: Renault 25

Papa rijdt. Dat deed hij vroeger al. Nu nog steeds. Mama leest de kaart, maar papa neemt toch een andere route, “want zo komen we er ook”. Een uitstapje naar Friesland, waar de kippen het ontbijt onder je vingers vandaan eten. Een stukje Duitsland ontdekken, waar mama poëtisch gefotografeerd wordt achter het raam van een semi-kitscherige overnachtingsplek. Ik stel mij voor dat jullie hand in hand door de smalle straatjes lopen. Hoe jullie, terwijl jullie de lasagne verorberen, in een pittoresk klein restaurantje elkaar kort even aankijken. Aan een te kleine tafel waardoor de voeten bij elke beweging elkaar kort aanraken. Een glimlacht die de mondhoeken omhoog trekt. Echt even samen. Of zoals papa het vaak zegt: papa en mama zijn één.

Weten jullie het nog? Hij kwam aangelopen met zijn rustige, maar vastbesloten tred. Die heeft hij overigens nog altijd. Hij droeg zo’n bril met grote glazen. Je weet wel. Een die zij echt verschrikkelijk vind, maar die nu weer helemaal in zijn. Geen plek om te overnachten? Hij zou wel wat voor haar en haar zusje regelen. Niet veel later had hij ook daadwerkelijk een slaapplek voor ze geregeld. Met zijn vriendelijke ogen, donkere krullen en uiteraard zijn Renault 25, auto’s zijn nou eenmaal handig, was hij eigenlijk wel een fijne reisgenoot. Een beetje rondrijden door de omgeving bij Annecy en later kookte hij met zijn net iets te vrolijke bloemetjesblouse op het strand een eenpansmaaltijd. Haar korte haar wappert mee met de wind. Ze was niet zo als de andere meisjes. Dat zag hij. Hij was niet als de andere jongens. Dat zag zij.

Deel 2: Rode wijn

We zijn niet meer zo vaak thuis. Daniël en ik. Wellicht is nauwelijks nog een beter woord. Misschien geeft dat de gedachte dat ons beeld van jullie huwelijk een beetje uit ons hoofd verdwenen is, maar dat is niet helemaal waar. Zo nu en dan krijgt papa een WhatsApp berichtje. Niet zo vaak, maar ze worden altijd met liefde verzonden. Papa stuurt dan een foto terug. Meestal is dat van het grijze asfalt waar de banden van de vrachtwagen in een constant tempo, lang leve cruise control, over heen rollen. Hij is nu eenmaal niet elke dag thuis, maar als hij daar is, stuurt hij een foto van mama. Onderuit gezakt op de bank, waarvan ze bij tachtig procent van de foto’s ongetwijfeld door Twitter heen scrolt. Soms met een glas rode wijn. Ik denk dat het iets is, dat ik elk levendig wezen in mijn omgeving toewens. De luxe van ongegeneerd onderuit gezakt op een mobiel te zitten, terwijl je partner er een foto van maakt. Er kort liefdevol naar kijkt, glimlacht en het daarna met een grijns naar je kinderen doorstuurt. Zelfs als ze niet zo vaak meer thuis zijn.

De rode wijn. Weet je het nog? Hij kwam achter haar aan. Vanaf Annecy, naar Lelystad. In zijn Renault reed hij met wijn in de kofferbak richting Nederland. Maar laat in de avond bel je niet zomaar bij mensen aan. Zeker niet bij jonge vrouwen. De wijn wordt bij de voordeur gezet en de nacht verbrengt hij bij de oudste boom in Lelystad. Je weet wel. Die ene die uit een piketpaaltje uitgroeide tot een prachtige wilg. De volgende dag belde hij weer aan.

Deel 3: huisinrichtingen

Toen jullie nog in Zeeuws-Vlaanderen woonden discussieerden jullie weekenden lang over de kleur van de woonkamermuren in Axelse bungalow. Papa wilde het sneeuwwit en mama vond dat verschrikkelijk. De kamers werden alles behalve wit. Nu zitten jullie aan de eettafel in Zeewolde en hebben jullie ongetwijfeld dezelfde discussie over de badkamervloer. Mama wil graag een granieten vloer. Ik ben er zeker van dat mama’s idee wordt uitgevoerd en dat papa daar oké mee is, want papa en mama zijn één.

Weten jullie het nog?Hij wilde blijven voor haar. In een land waar hij nog niet eerder woonde kreeg hij een verblijfsvergunning die zij ondertekende. Een appartementje in de Jol. Een beetje in het westen van de stad en precies 11 minuten lopen naar de punter. Opknappen deden ze samen. Een van hen kreeg de banen van het behang gewoon niet netjes op de muur. Het was een van de eerste discussies over huisinrichtingen.

Deel 4: De bank

Samen zaten ze op de grijze bank die zij via via had gekregen. Hij woonde, twee jaar later, nog altijd in Lelystad. Hij ging op haar schoot zitten. ‘Trouwen we? Anders ga ik.’ Zijn vraag kwam direct. Ze zei geen ja, maar trouwen deden ze wel. Zij betaalde de ringen.

Misschien herinner ik de Punter vooral van de foto’s, maar ik heb het idee dat het scherper in mijn geheugen gegrift staat dan dat een beeld kan vormgeven. Ik zie de, toen nog niet ingezakte, bank in de kamer staan en de ietwat koude tegels die er onder liggen. Misschien zaten jullie ook wel op de bank toen mama iets in de richting van “Dietsie! Ik ben zwanger”, zei. Ik heb mij overigens altijd afgevraagd hoe jullie erachter kwamen dat mama zwanger was, maar dat terzijde (moeten jullie echt nog eens vertellen). Misschien waren jullie wel onvoorbereid en wilden jullie nog een wereldreis maken? In dat geval mijn excuses dat ik toen al kwam. Jullie reden immers voordat ik er was ook naar Oost-Duitsland waar jullie papa’s familieleden bezochten. Gingen samen op huwelijksreis naar Wittenberg, met de bus nota bene. Reden rond in een auto waarbij mama de deur moest vasthouden, omdat het anders uit zijn scharnieren zou vallen en papa kennende, hebben jullie ook vast nog wel eens zonder benzine naast de snelweg gestaan.

Maar ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Zo gelukkig dat jullie samen zijn. Dat jullie elkaar leerden kennen en dat een vakantieliefde zo uit de hand is gelopen. Ik ben zo blij dat papa achter jou aan reed mama. Dat jij papa binnen liet en de ringen betaalde. Dat jullie mij kregen en Daniël. Dat jullie ons samen hebben opgevoed als ouders waar elk mens jaloers op kan zijn. Dat jij en papa samen de beslissingen over dingen maakten. Dat we opgroeiden in een huis waar zoals papa het zegt: “Jij en papa een zijn”. En ik hoop dat jullie zolang jullie leven nog zo samenzijn als jullie nu zijn en waren. Als de eeuwige vakantieliefde.