Niet opgeven, maar toegeven

Een minuscule samenvatting waarom ik niet meer studeer maar werk bij de ASB in Hannover.

In september vertrok ik vol goede moed naar Hannover om daar Duitse en Engelse taalwetenschappen te gaan studeren aan de Leibniz Universiteit. Ik had een fantastische beurs gekregen en was snel toegelaten op de numerus fixus opleiding (‘Zulassungsbeschränkt’ noemen ze dat hier. Prachtig woord).

Boeken gekocht, naar de Hema gegaan voor de standaard notitieblokken en natuurlijk een doosje goedkope bic-pennen ingeslagen (wie schrijft die blijft, men kent het).

Tja, en daar zat ik dan. Het begon soepel. De introductiedagen, de eerste lessen. Alles duidelijk en overzichtelijk, maar langzaam maar zeker begon het te knagen. Ik stond steeds vroeger op. Zat langer aan mijn bureau. Worstelde met wetenschappelijke teksten die een taal behandelden die ik wel begreep maar niet kon omvatten. Ik was moe, maar kon niet slapen. Had het constante gevoel dat ik iets vergeten was en er was een onbekend gevoel van stress dat als een vervelende mug rond mijn hoofd zoemde.

Ken je dat gevoel dat zelfs een pen laten vallen, voelt alsof je het grootste onrecht wordt aangedaan? Dat aangebrande aardappelen leiden tot een huilbui? (wanneer niet, houden zo.)

Het voelde als opgeven toen ik de knoop doorhakte, maar dat was het niet. Het was toegeven. Toegeven dat als ik hiermee door zou gaan, ik de zoveelste millennial met een burn-out zou worden. Toegeven dat deze studie wellicht niet voor mij is weggelegd. Toegeven dat het oké is om een besluit te maken die een positieve uitkomst heeft voor je gezondheid.

Dat toegeven is nooit mijn sterkste punt geweest, maar een mens blijft zich gelukkig ontwikkelen!

Ik ben gestopt.

Het waren geen bruisende maanden en stoppen maakte mij ook niet direct gelukkig. Maar tevreden ben ik wel en dat is wat telt.

Er komen nieuwe dingen aan, maar die beginnen pas in oktober 2021. Alles op zijn tijd.

Voor de tijd die mij rest in Hannover heb ik een voltijd contract (wie had dat gedacht) bij de Arbeiter Samariter Bund (ASB). (Zie het als een kruising tussen het Rode Kruis, de HAP en de ambulancedienst) Het zijn lange werkdagen, maar wat ben ik blij dat ik er voor mag zorgen dat de mensen in de regio van Hannover zich kunnen laten inenten tegen corona. Een nuttigere tijdsbesteding kan ik mij op dit moment niet voorstellen.

Zorg voor jezelf en wees lief voor anderen.