Een ode aan de afgelopen vijf maanden

(english below)

Ik ben nooit zo goed geweest in afscheid nemen. Vroeger gingen we op vakantie in Oostkapelle. Op de camping in een caravan en bijna elke dag waren we op het strand. Stiekem in de duinen spelen en pootje baden in de kleine of grote zee. Maar als de vakantie dan voorbij was en de vakantievrienden vertrokken, ging ik zwemmen. Kopje onder, terwijl zij hun spullen inpakten. Net zolang tot ze weg waren, want liever niets zeggen dan dag zeggen. Inmiddels heb ik geleerd om in ieder geval tot ziens te zeggen en schrijf ik een ode aan de afgelopen vijf maanden.

Ik bind mij niet zo snel aan een bepaalde plek. Vroeger verhuisden we van de Punter naar de Griend en daarna naar Axel. Ik heb toen wel gehuild, maar ik geloof dat het was omdat mijn kamer leeg was en er geen bed meer in stond. Later verhuisde ik naar Ede en in Ede verhuisde ik weer naar een andere plek. Een beetje in het niemandsland. Ik ben er content, maar toch pakte ik een aantal maanden terug mijn koffers in en haalde mijn kamer leeg. Het was een begin van een Erasmus periode. Je favoriete cliché voor de gemiddelde student. Ik wilde niet naar een tropisch bestemming, naar het koude Finland of het fascinerende Turkije. Nee, ik wilde graag drie uur en negen minuten naar het oosten rijden. Naar Duitsland. Hannover om precies te zijn. Het was het beste besluit van de afgelopen vier jaar.

Ik ben hier de trappen afgelopen naar een feestje en bij de laatste trede weer omhoog gegaan, omdat ik toch niet alleen durfde te gaan. Ik heb hier uren alleen door het groen gefietst, omdat ik nog niemand kende en mijn huisgenoten nog allemaal op vakantie waren. Ik ben alleen naar de introductie van de opleiding gegaan en heb met niemand gepraat, omdat ik mijzelf overschatte met de Duitse taal en onzeker was of mensen mij zouden begrijpen. Ik heb hele gesprekken gevoerd zonder te verstaan wat de ander eigenlijk zei. Ik heb boos in bed gelegen, omdat ik de docenten niet begreep. Ik heb gehuild in de tram, omdat ik de eerste vraag op het tentamen niet eens naar het Nederlands kon vertalen. Verdwaald een uur lang door de supermarkt gelopen, omdat ik niet wist wat basterdsuiker in het Duits was en niet wist hoe ik het moest uitleggen. Drie keer door dit belachelijk grote huis gelopen, omdat ik de wasmachine niet kon vinden en ik ben aan het begin zelfs eens begonnen met het aftellen van de dagen.

Ik kan het niet aanwijzen. Niet zeggen ‘en toen werd het anders’, maar dat was wel wat er gebeurde.

Ik heb een stad ontdekt die op sommige plekken zo lelijk is, dat ze weer mooi is. Ik woon in een huis waar ik mij eigenlijk nooit alleen hoef te voelen, omdat er 120 mensen wonen en ze zijn allemaal even aardig. Hier word ik wakker met de zon in mijn gezicht, heb ik sterren op mijn venster als het heel koud is en blijf ik op de trap even staan omdat het licht zo mooi naar binnen schijnt. Vanuit Hannover zag ik meer van Duitsland, dan ik van Nederland ooit zag. Ik leerde een watersysteem te resetten, zonder bang te zijn dat het huis zonder water zit. Ik ontmoette mensen uit Zweden, Letland, Korea en Duitsland en leerde woorden uit hun taal. Ik leerde een nieuwe taal, Spaans en spreek beter Duits dan ik voorheen had kunnen dromen. Ik leerde mijzelf net over het randje te duwen. Durf nu alleen te trap af naar een feestje. Ik heb hier gelachen over het leven en gehuild over hoe mooi alles soms kan zijn. Ik heb mijzelf gepusht om in een vreemde taal mijn lesstof te leren en betrapte mijzelf er op dat ik laatst in het Duits mijn geld telde. Ik voel mij dichter en meer verbonden bij de andere helft van mijn familie dan ik had gedacht. En bovenal voel ik mij hier thuis en dat ik heb voor 99% te danken aan de fijnste huisgenoten die ik mij had kunnen voorstellen en dus is deze ode eigenlijk voor 99% ook aan hen. Eigenlijk wil ik nu gaan zwemmen en dan wachten tot zij weg gaan, maar dit keer is het mijn beurt om te gaan.

Partir, c’est mourir un peu, [vertrekken is een beetje sterven]
C’est mourir à ce qu’on aime : [het is sterven voor waar we van houden]
On laisse un peu de soi-même [we laten een beetje van ons zelf achter]
En toute heure et dans tout lieu. [op elk moment en op elke plaats]

- Edmond Haraucourt.

Ik kwam hier in de zomer aan en ga aan het begin van de lente weer weg. De tulpenbollen die ik afgelopen herfst in de grond heb gestopt, komen nu net boven de grond uit. Zo blijf ik toch nog even hier, maar dan anders.

Je kent ze wel. Van die mensen die altijd vertellen over hoe hun Erasmustijd zoveel invloed heeft gehad op hun persoonlijke ontwikkeling, hoe ze vrienden maakten en hoe het zo-ongelóóflijk-fantastisch was. Tot zo’n zes maanden geleden rolde ik altijd met een diepe zucht mijn ogen, maar nu ben ik per ongeluk ook zo geworden.

Zo en nu ga ik even een potje huilen, want ik ben nog altijd niet zo enthousiast over afscheid nemen.

Tot ziens!

A letter to the past five months

I have never been really good at saying goodbye. When I was little we used to go on holiday in Oostkapelle. We stayed in the caravan and could be found on the beach almost every day. Secretly playing in the dunes and dipping our feet into the small or large sea. However, as soon as the holidays were almost over and the friends started leaving. I would be swimming. Diving deep under water while they were packing their stuff. I would do that until they had left, because I would rather say nothing, than say goodbye. Meanwhile I have at least learned to say see you later and that’s why this is an ode to the last five months.

I am not really a person who has very strong ties to one place. We used to move from the Punter to the Griend and afterwards to Axel. I did cry then, but I think that was mostly because my room was empty and my bed was gone. When I moved out I went to Ede and from there on I found a little place in the middle of nowhere. It’s a great place to stay. However, I few months back I started packing my backs and emptying my room. It was the start of an Erasmus period. Your favorite cliché for an average student. I didn’t want to go to a tropical destination, to the cold Finland or to the fascinating Turkey. No, I wanted to drive to the east for three hours and nine minutes. To Germany. Hannover to be precise and it was the best decision I have made in in the last four years.

I have walked down these stairs to a party, but turned back at the last step, because I was afraid to go alone. I have cycled through the green fields, because I didn’t know anybody and my roommates were on holiday. I went to the introduction of my studies all by myself and didn’t talk to anybody, because I overestimated myself with the German language and was too insecure if people would even understand me. I had whole conversations without actually understanding what people were telling me. I would lie in bed angrily because I couldn’t understand the teachers. I cried in the train, because I couldn’t even translate the first question of my exam. I strolled through the supermarket for more than an hour, because I didn’t know how to translate a certain type of sugar and didn’t know how to explain it either. I have walked through this ridiculously large house, because I couldn’t find the washing machine and one day I actually started counting down the days.

I can’t point to it. I can’t say ‘and that is when I all changed’, but that is what happened.

I discovered a city that sometimes seems to be so ugly, that she turns beautiful again. I live in a house where I never have to feel alone, because there are a 120 people and they are all kind. It is here, that I either wake up with the sun in my face or with frost flowers on my windows. It is here, that I stand still on the stairs because the light falls beautifully through the windows. Via Hannover I saw more of Germany, that I have ever seen of the Netherlands. I learned to reset an entire water system, without being afraid that the people in the house are without water. I met people from Sweden, Latvia, Korea and Germany and learned words from their language. I learned myself a new language, Spanish. I have learned the German language better than I could have ever dreamed. I learned to push myself over the edge. I am not afraid to go down the stairs and to the party by myself. It is here where I laughed about life and cried about how wonderful things can be. I pushed myself to do my education in a different languages and caught myself counting my money in german. I am feeling more connected to the other half of my family, but foremost I feel at home and I owe that to my roommates and therefore this ode is for them. I would try to thank you, but I think that I literally lack words to explain how thankful I am.

I want to go swim now and wait for them to leave, but this time it is my turn to leave.

Partir, c’est mourir un peu, [to leave it to die a little]
C’est mourir à ce qu’on aime : [it’s dying for what we love]
On laisse un peu de soi-même [we leave a little piece of ourselves behind]
En toute heure et dans tout lieu. [on every moment and at every time]

- Edmond Haraucourt.

I arrived here in the summer and I am leaving at the start of spring. The tulips that I have planted during autumn are now slowly starting to grow. So I am still kinda here, but different.

You might know them. Those people who always talk about how their Erasmus time had so much influence on their personal development, how they made friends and how it was so-incredibly-fantastic. Six months ago I used to roll my eyes and sigh when I heard them talked, but now I accidently turned into one of those people.

So, that was it. Now I am going to sit down and cry a bit, because I am still not a big fan of saying goodbye.

See you later!