De anti-climax na vier jaar journalistiek

Laten we wel wezen, ik heb mijn opleiding journalistiek met prachtige cijfers afgerond. Twee negens om precies te zijn. Vijf maanden lang heb ik rondgeneusd in documenten vol cijfers, verslagen en verantwoordingen (en dat met dyscalculie). Ik heb mijzelf er doorheen geslagen met de hulp van vrienden die percentages voor mij hebben uitgerekend en checkten of ik de getallen niet had omgedraaid.

‘Het is excellent, zowel qua methodische aanpak als qua bruikbare uitkomsten als qua publicatie met nieuwswaarde. Waarvan akte.’

Ik heb genoten van het schrijven. De persoonlijke portretten, de pijnlijke verhalen, een autobiografisch stuk. Ze vloeiden uit mijn vingers, zoals een goede pianist zonder problemen een toonladder over de gehele piano speelt.

Toen was het klaar. Met een diploma op zak en een master in het vooruitzicht ben ik begonnen met het zoeken naar freelance opdrachten. Vol enthousiasme zoeken naar nieuwe mogelijkheden. En dan blijkt dat hetgeen waar je vier jaar voor studeerde je toch niet zo soepel afgaat als je dacht. Een deuk in je ego.

Af en toe maak ik de grap dat onze familie de vloek van ‘de eeuwige gemiddeldheid’ draagt. We spelen allemaal meerdere instrumenten, maar niets heel erg goed. We kunnen allemaal een beetje tekenen, maar kunstenaar? Dat zullen we nooit worden.

De opleiding journalistiek heeft mij veel gebracht (fijne vrienden, een fantastisch studentenhuis), maar toch leerde ik voornamelijk de basis. De basis van vijf w’s en h. Een oprolbare tekst. De basis van audio en video opnames en het uiteindelijke monteren. De basis van fotografie. De basis van onderzoeksjournalistiek. Zelfs de basis van websites bouwen is mij niet ontgaan. Maar niets heel goed. Je zou het bijna de vloek van ‘de eeuwige gemiddeldheid’ noemen.

De deuk? Dat is niet erg. Er valt van te leren. Toch is het frustrerend om stukken vol rode strepen terug te krijgen. Het net niet aansluiten bij wat een ander van je verwacht. Het veel langer werken aan stukken, wanneer je uren al op zijn. Het is alsof ik na vier jaar studeren, geslaagd ben, maar toch een derde stage volg.

Daarom een mini-pleidooi voor meer specialisatie in de opleiding van journalistiek, want achteraf was ik daarmee gelukkiger geweest.